Catalogusgegevens
Dit was oorspronkelijk een promotionele kopie. Jan Akkerman, een muzikant met bijna legendarische bekwaamheid, overschaduwde een tijdlang Eric Clapton, Jimmy Page en Jeff Beck onder lezersonderzoeken in Engeland als de beste gitarist ter wereld. Akkerman werd geboren in Amsterdam, Nederland, en toonde zijn muzikale neigingen al vroeg, toen hij gitaar begon te spelen terwijl hij nog op de lagere school zat. Zijn smaak en interesses waren buitengewoon breed, van pop / rock tot klassiek, met ruimte voor blues, latin en andere invloeden. Hij sloot zich aan bij zijn eerste band, Johnny & His Cellar Rockers, in 1958, op 11-jarige leeftijd, waaronder zijn jeugdvriend Pierre van der Linden op drums. Later maakten de twee deel uit van de Hunters, een instrumentale groep waarvan het geluid sterk werd beïnvloed door dat van de Shadows. Hij verwierf een bijzondere interesse voor de luit tijdens een bezoek aan Engeland in het midden van de jaren '60, waar hij een optreden zag van de legendarische klassieke gitarist Julian Bream, wiens repertoire van middeleeuwse werken Akkerman ook fascineerde. Deze interesse, die zich verbreedde tot een fixatie op het middeleeuwse Engeland en zijn platteland, manifesteerde zich later in werken als "Elspeth of Nottingham" uit Focus III. Eind jaren '60 vormden Akkerman, van der Linden, bassist Bert Ruiter en zanger Kaz Lux Brainbox, die goed genoeg waren om een platencontract bij Parlophone Records te krijgen. Hij was betrokken bij een vroege incarnatie van de groep Focus, opgericht door conservatorium-geschoolde fluitist Thijs Van Leer, maar kwam er pas bij nadat die groep zijn mislukte debuutalbum had uitgebracht - hij nam Van der Linden mee uit Brainbox en met Van Leer en bassist Cyril Havermans (later opgevolgd door Ruiter) uit de oorspronkelijke Focus, vormden een nieuwe groep met die naam. Met Akkerman's virtuoze gitaarwerk en arrangementen gekoppeld aan Van Leer's klassieke invloed (en zijn jodelen op hun doorbraakhit, "Hocus Pocus"), vond de nieuwe groep vanaf 1972 een groot internationaal publiek, wat Akkerman veranderde in een superster-gitarist. Zijn solocarrière dateerde eigenlijk van 1968, hoewel zijn poging tot een soloalbum, later getiteld Guitar for Sale - met zijn covers van nummers als "What'd I Say", "Ode to Billy Joe" en "Green Onions" - was zo primitief naar de maatstaven van die tijd dat het onuitvoerbaar werd geacht totdat Akkerman midden jaren '70 lezersonderzoeken begon te overtreffen. Profile, uitgebracht in 1972 nadat hij vooruitgang had geboekt met zijn reputatie, dateerde ook van 1969 en zijn dagen bij Brainbox. Akkermans eerste echte soloalbum dat zijn muziek en interesses destijds weerspiegelde, verscheen in 1974, in de vorm van Tabernakel, dat in de zomer van dat jaar werd opgenomen in Atlantic Recording Studios in New York - nadat hij eindelijk een eigen middeleeuwse luit had verworven, hij leerde zichzelf het spelen en het resultaat omvat meer dan de helft van deze LP, bestaande uit authentieke middeleeuwse muziek en originelen gecomponeerd in een middeleeuwse modus. Het was zeker de meest ongewone plaat ooit met het spelen van Tim Bogart (bas) en Carmine Appice (drums), evenals souldrummer Ray Lucas. Na het verlaten van Focus in 1976, begon Akkerman een stroom soloalbums uit te brengen, die vaak klassiek, jazz en blues omarmden, en begon hij zijn eigen bands te leiden. Veel van zijn werk in de jaren tachtig werd niet officieel buiten Nederland uitgebracht, maar zijn periodieke opnamen met Van Leer, in combinatie met pogingen om Focus met zijn twee grote sterren nieuw leven in te blazen, zorgden ervoor dat zijn naam in internationale muziekkringen bleef circuleren. Het enige probleem waarmee Akkerman wordt geconfronteerd, komt voort uit het pure eclecticisme van zijn werk, waardoor hij erg moeilijk te categoriseren is - twee verschillende takken van Tower Records in dezelfde stad noemden hem respectievelijk als een jazz- en een rockartiest, maar men kon net zo goed maak voor hem gemakkelijk een claim als klassiek kunstenaar.
Deze tekst is automatisch vertaald uit het Engels
Klik hier voor de oorspronkelijke tekst