2van 2
Beste verzamelaars,
Hedenochtend bereikte mij het bericht dat Wim Dik, voormalig voorzitter van de raad van bestuur van PTT/KPN Telecom in de periode 1989-2001, zondag is overleden. Als voorzitter van de raad van bestuur had hij veel bemoeienis bij het beleid rondom telefoonkaarten en telefooncellen. In de periode 2019-2020 heb ik, in het kader van een publicatie over de geschiedenis van de Nederlandse telefoonkaarten, het genoegen gehad om een aantal keer met de heer Dik te mogen spreken over zijn herinneringen aan telefoonkaarten.
Dik zag de telefoonkaart als een van de belangrijkste producten die PTT Telecom verkocht. Het was volgens Dik het visitekaartje van PTT Telecom. Vandaar de keuze om de verantwoordelijke afdelingen over de ontwerpen (Kunst en Vormgeving) en productie (Card- & Payphone Services) van telefoonkaarten onder zijn directe leiding te zetten. De telefoonkaarten zorgden in de hoogtijdagen voor enorme inkomsten tegenover relatief lage productiekosten. Verzamelaars, die de kaarten tegen meerprijs van PTT Telecom kochten en deze kaarten vaak ongebruikt lieten, maakten de winst alleen maar groter.
Uitvoerig kon Dik vertellen over de publieke presentaties van nieuwe loketkaarten, waar vaak door de PR-afdeling onder leiding van Jacques Bartels, een spektakel van werd gemaakt. Van een boottocht over de Rijn tot een look a like Pamela Anderson (inclusief kunststof borsten) die van het podium viel. Daarnaast herinnerde Dik nog hoe hij zelf het idee van de Snelfoon introduceerde. Uit onderzoeken bleek dat er te weinig telefooncellen op de treinstations stonden. Volgens Dik werd dit probleem niet opgelost door meer telefooncellen te plaatsen, maar door de gesprekstijd per gesprek te beperken. Alzo kwamen er Snelfoons op grote Nederlandse treinstations te staan.
Dik heeft zich altijd verbaasd dat andere telefoonkaartenverzamelaars nooit interesse hebben getoond in zijn verhalen achter de telefoonkaarten. Gelukkig was ik nog op tijd om hem te kunnen spreken en om zijn telefoonkaartenarchief te mogen ontsluiten voor Lastdodo, of zoals hij het zelf zei, 'de bruidsschat in ontvangst te nemen'. Met zijn overlijden verliest de Nederlandse telefoonkaart een van zijn pioniers. Ik wens zijn vrouw Alice, kinderen en kleinkinderen veel sterkte toe.
Met vriendelijke groet,
Sebastiaan
Ussie87
Hedenochtend bereikte mij het bericht dat Wim Dik, voormalig voorzitter van de raad van bestuur van PTT/KPN Telecom in de periode 1989-2001, zondag is overleden. Als voorzitter van de raad van bestuur had hij veel bemoeienis bij het beleid rondom telefoonkaarten en telefooncellen. In de periode 2019-2020 heb ik, in het kader van een publicatie over de geschiedenis van de Nederlandse telefoonkaarten, het genoegen gehad om een aantal keer met de heer Dik te mogen spreken over zijn herinneringen aan telefoonkaarten.
Dik zag de telefoonkaart als een van de belangrijkste producten die PTT Telecom verkocht. Het was volgens Dik het visitekaartje van PTT Telecom. Vandaar de keuze om de verantwoordelijke afdelingen over de ontwerpen (Kunst en Vormgeving) en productie (Card- & Payphone Services) van telefoonkaarten onder zijn directe leiding te zetten. De telefoonkaarten zorgden in de hoogtijdagen voor enorme inkomsten tegenover relatief lage productiekosten. Verzamelaars, die de kaarten tegen meerprijs van PTT Telecom kochten en deze kaarten vaak ongebruikt lieten, maakten de winst alleen maar groter.
Uitvoerig kon Dik vertellen over de publieke presentaties van nieuwe loketkaarten, waar vaak door de PR-afdeling onder leiding van Jacques Bartels, een spektakel van werd gemaakt. Van een boottocht over de Rijn tot een look a like Pamela Anderson (inclusief kunststof borsten) die van het podium viel. Daarnaast herinnerde Dik nog hoe hij zelf het idee van de Snelfoon introduceerde. Uit onderzoeken bleek dat er te weinig telefooncellen op de treinstations stonden. Volgens Dik werd dit probleem niet opgelost door meer telefooncellen te plaatsen, maar door de gesprekstijd per gesprek te beperken. Alzo kwamen er Snelfoons op grote Nederlandse treinstations te staan.
Dik heeft zich altijd verbaasd dat andere telefoonkaartenverzamelaars nooit interesse hebben getoond in zijn verhalen achter de telefoonkaarten. Gelukkig was ik nog op tijd om hem te kunnen spreken en om zijn telefoonkaartenarchief te mogen ontsluiten voor Lastdodo, of zoals hij het zelf zei, 'de bruidsschat in ontvangst te nemen'. Met zijn overlijden verliest de Nederlandse telefoonkaart een van zijn pioniers. Ik wens zijn vrouw Alice, kinderen en kleinkinderen veel sterkte toe.
Met vriendelijke groet,
Sebastiaan
Ussie87
Dear collectors,
This morning I was informed that Wim Dik, former chairman of the board of directors of PTT/KPN Telecom in the period 1989-2001, passed away on Sunday. As chairman of the board of directors, he was very involved in policy regarding telephone cards and payphones. In the period 2019-2020, in the context of a publication on the history of Dutch telephone cards, I had the pleasure of speaking with Mr. Dik several times about his memories of telephone cards.
Dik saw the telephone card as one of the most important products sold by PTT Telecom. According to Dik, it was PTT Telecom's calling card. Hence the choice to place the departments responsible for the design (Art and Design) and production (Card & Payphone Services) of telephone cards under his direct management. In its heyday, the telephone cards provided enormous income with relatively low production costs. Collectors, who bought the cards from PTT Telecom at extra cost and often left these cards unused, only increased their profits.
Dik was able to tell in detail about the public presentations of new ticket cards, often by the PR department under the direction of Jacques Bartels, a spectacle was made of it. From a boat trip on the Rhine to a look a like Pamela Anderson (including plastic breasts) who fell off the stage. In addition, Dik remembered how he himself introduced the idea of the Snelfoon. Investigations showed that there were too few payphones at the train stations. According to Dik, this problem was not solved by installing more telephone booths, but by limiting the talk time per call. This is how Snelfoons were installed at major Dutch train stations.
Dik has always been surprised that other telephone card collectors have never shown any interest in his stories behind the telephone cards. Fortunately I was still in time to speak to him and to unlock his phone card archive for Lastdodo, or as he put it himself, 'receive the dowry'. With his death, the Dutch telephone card loses one of its pioneers. I wish his wife Alice, children and grandchildren a lot of strength.
Sincerely,
Sebastiaan
Ussie87
This morning I was informed that Wim Dik, former chairman of the board of directors of PTT/KPN Telecom in the period 1989-2001, passed away on Sunday. As chairman of the board of directors, he was very involved in policy regarding telephone cards and payphones. In the period 2019-2020, in the context of a publication on the history of Dutch telephone cards, I had the pleasure of speaking with Mr. Dik several times about his memories of telephone cards.
Dik saw the telephone card as one of the most important products sold by PTT Telecom. According to Dik, it was PTT Telecom's calling card. Hence the choice to place the departments responsible for the design (Art and Design) and production (Card & Payphone Services) of telephone cards under his direct management. In its heyday, the telephone cards provided enormous income with relatively low production costs. Collectors, who bought the cards from PTT Telecom at extra cost and often left these cards unused, only increased their profits.
Dik was able to tell in detail about the public presentations of new ticket cards, often by the PR department under the direction of Jacques Bartels, a spectacle was made of it. From a boat trip on the Rhine to a look a like Pamela Anderson (including plastic breasts) who fell off the stage. In addition, Dik remembered how he himself introduced the idea of the Snelfoon. Investigations showed that there were too few payphones at the train stations. According to Dik, this problem was not solved by installing more telephone booths, but by limiting the talk time per call. This is how Snelfoons were installed at major Dutch train stations.
Dik has always been surprised that other telephone card collectors have never shown any interest in his stories behind the telephone cards. Fortunately I was still in time to speak to him and to unlock his phone card archive for Lastdodo, or as he put it himself, 'receive the dowry'. With his death, the Dutch telephone card loses one of its pioneers. I wish his wife Alice, children and grandchildren a lot of strength.
Sincerely,
Sebastiaan
Ussie87
Wim Dik was een gedreven directeur, die niet bang was om op de voorgrond te treden om ergens aandacht voor te vragen. Dit in tegenstelling met de onzichtbare en dus kleurloze top van o.a. KPN. In het huidige bedrijfsleven missen we helaas steeds meer mensen als Wim Dik. Veel sterkte gewenst aan zijn nabestaanden.
Wim Dik was a passionate director, who was not afraid to step into the foreground to draw attention to something. This is in contrast to the invisible and therefore colorless top of KPN, among others. Unfortunately, in today's business world we miss more and more people like Wim Dik. Best wishes to his relatives.
2van 2