Vinyl grammofoonplaat van ongeveer 17 cm (7" ), die (aanvankelijk) op elke kant 1 muziekstuk bevatte van niet meer dan een minuut of 3. Opvolger van de 78 rpm grammofoonplaat. Lees verder
Single Vinyl 7"
De single is een vinyl grammofoonplaat van ongeveer 17 cm (7" ), die (aanvankelijk) op elke kant 1 muziekstuk bevatte van niet meer dan een minuut of 3. In de jaren 70 werden ook singles uitgebracht met een langere speelduur.
Eind jaren 40 waren zowel Columbia (later CBS) als RCA op zoek naar opvolgers van de 78 toeren grammofoonplaat. Columbia introduceerde de eerste Long Play- grammofoonplaat op 33 1/3 toeren in 1948 (in die periode werd ook de eerste 7 inch, 45 toeren single uitgebracht). RCA koos voor een 7 inch, 45 toeren plaatje, dat meerdere nummers per kant bevat. Afspelen op 45 toeren levert in beginsel een betere geluidskwaliteit dan 33 1/3 toeren. De EP bevat echter meer gegevens dan de single op vrijwel hetzelfde oppervlak, waardoor de geluidskwaliteit ten opzichte van single in beginsel verslechtert.
In 1952 werd de eerste EP ("Extended play") geïntroduceerd. De bloeiperiode van de EP ligt ongeveer tussen 1955 tot 1970. Door de toegenomen welvaart in diverse westerse landen was de LP rond 1970 niet langer een luxe-artikel. Hierdoor werd de relatief dure EP steeds minder populair. De verkoop van singles nam rond 1970 eveneens af.
Verschillen tussen EP en single vinyl:
Op het label van een EP, dan wel op het hoesje, staat dikwijls de vermelding "EP" of "Extended Play", "Verlengde speelduur", "Verlängerte Spieldauer", "Durée prolongée". Bij Franse EP's komen naast "Durée prolongée" ook de vermelding "Super 45 tours" tegen. Soms treffen we de vermelding "variable grade" (=variabele afstand tussen de groeven) aan.
De EP had een langere speelduur, meestal meer nummers dan één per kant. De single (vinyl) had 1 nummer per kant met, in de jaren 50 en 60, een speelduur van rond de 3 minuten per kant;
De EP had een variabele "spoed" (afstand tussen de groeven) ; de single vinyl had oorspronkelijk een vaste "spoed". Door de afstand tussen de groeven te verkleinen was de langere speelduur mogelijk.
In de jaren 70 begon men deze techniek ook toe te passen bij singles, zodat er langere nummers in de hitlijsten kwamen (bv. Bohemian Rhapsody van Queen).
Het hoesje van een EP was gemaakt van dikker papier, vaak voorzien van een laagje cellofaan. Veel EP's hadden eveneens een blanco papieren of plastic binnenhoes. Bij tweedehands exemplaren is de binnenhoes vaak verdwenen. De single (vinyl) had meestal een kwetsbaar papieren hoesje (vaak een fabriekshoesje dat het label openlaat). Helaas zijn er ook - zeldzame - uitzonderingen: EP's met een papieren fabriekshoes. Een voorbeeld van een vroege EP met een (stevige) papieren fabriekshoes is LD nr. 5462145;
De EP had vaak een releasenummer, waarin EP of PE is verwerkt.
De verkoopprijs in de jaren 50 en 60. In Nederland kostte de EP doorgaans f 6,25 ; de prijs van een single was f 4,95 (ook f 3,60 en f 3.95 komen voor).
EP's uitgebracht door budgetlabels of fabrikanten van merkartikelen (vaak levensmiddelen) kostten overigens (aanzienlijk) minder dan f 6,25. Ook kwam het een enkele keer voor dat een EP om promotionele redenen voor een lagere prijs dan f 6,25 werd aangeboden.
Voor voorbeelden van prijzen van div. grammofoonplaten: zie afbeelding 2 van LD nr. 1719071
*Let op!*
Vanaf eind jaren 60 tot halverwege jaren 70 werden regelmatig 7" plaatjes uitgebracht met 1 nummer op de A-kant én 2 op de B-kant. Die werden "maxisingle" genoemd.
Er werd ook 7" plaatjes op 33 1/3 toeren geproduceerd, die 3 of 4 nummers per kant bevatten. In Nederland (en misschien ook in België) werd dit formaat " Mini-LP " genoemd. Voorbeeld: de grammofoonplaatjes van de Populaire Platen Kring. Tegenwoordig bedoelen we met mini-LP meestal de 10"(25 cm) LP om deze te onderscheiden van de 12"(30 cm) LP. In de catalogus van LastDodo worden de 7", 33 1/3 toeren plaatjes ingedeeld bij de EP.
De vroege EP's werden in het Nederlandse taalgebied dikwijls "45 toeren langspeelplaat" genoemd. Voorbeeld van een hoestekst van een vroege EP van His Master's Voice: " De voordelen van de 17 cm 45 toeren langspeelplaten zijn: een speelduur van bijna acht minuten per kant, een brilliante weergave, een ruisvrij oppervlak en zeer kleine afmetingen. Indien gewenst kan het plaatje met een ietwat vochtige - bijna droge - doek worden gereinigd. Deze plaat heeft een zgn. "Optional Centre". Hiermede kunt U deze plaat op alle afspeelapparaten draaien. Heeft Uw draaitafel een grote spindel dan drukt U met de duimen het binnenste rondje uit de plaat. "
In de voormalige Sovjet-Unie werden singles geproduceerd, die slechts een doorsnede van 6" hebben en spelen op 33 1/3 toeren per minuut. Zie bijvoorbeeld LD nr. 8527957.
