The Cure vinyl platen- en cd-catalogus

201 items

The Cure is een in 1976 in Crawley (Verenigd Koninkrijk) gevormde new waveband. Oorspronkelijk heette de band The Easy Cure. De band wordt naast new wave ook geplaatst in de genres gothic rock en postpunk. Lees verder

The Cure is een in 1976 in Crawley (Verenigd Koninkrijk) gevormde new waveband. Oorspronkelijk heette de band The Easy Cure. De band wordt naast new wave ook geplaatst in de genres gothic rock en postpunk.

De band debuteerde in 1979 met het album Three Imaginary boys. De eerste single, Killing an Arab, zorgde al meteen voor controverse vanwege het vermeende racistische karakter van het nummer. In feite was het gebaseerd op de roman "L'Étranger" van Albert Camus. Maar het was de single 'Boys Don´t Cry' die in juni 1979 voor de groep de weg naar een bescheiden cultstatus opende.

In 1980 brak The Cure grootschalig door met de lp Seventeen Seconds, waarvan de single A Forest een internationale hit werd. De stijl van Seventeen Seconds werd door sommigen gothic of postpunk genoemd. Een stijl die zwaar aanleunt bij de muziek van "Joy Division" en waartoe ook "Siouxsie and the Banshees" zich bekeerden. Na Pornography zette Robert Smith, zanger/gitarist en bezieler van The Cure, de groep op non-actief en legde hij zich bijna volledig toe op "Siouxsie and the Banshees", waar hij inviel als gitarist. Ook maakte hij toen samen met de bassist van the Banshees, Steven Severin, de plaat "Blue Sunshine" die uitgebracht werd onder de groepsnaam "The Glove".

Begin jaren tachtig bracht Smith enkele eigen nummers uit onder de naam The Cure. Met succesvolle nummers als Let's go to bed, The Walk en The Lovecats brak hij volledig met de doemmuziek van de vorige albums: Seventeen Seconds, Faith en Pornography. In deze tijd (be)speelt Robert Smith ook de media met vage uitspraken en zinspeelt hij vaak op het einde van de band. In de loop van de jaren tachtig bleef het geluid van The Cure zich bewegen tussen de lichtvoetigheid van hun debuutalbum en het doemgeluid van A Forest. De band groeide daarmee uit tot een van de populairste newwavebands.

Op de albums The Top, The Head On The Door en Kiss Me Kiss Me Kiss Me zijn nog steeds zware nummers te vinden, in overeenstemming met de depressieve en volgens velen suïcidale staat waarin Robert Smith zelf bevond. Er waren veel personeelswisselingen en de het album The Top werd vrijwel geheel gezongen en ingespeeld door Smith. Alleen de drumpartijen kwamen niet van hem, maar van Andy Anderson.

De albums Bloodflowers en The Cure zijn weer doorspekt met zware geluid van de tijd van Pornography en Faith. In deze tijd wordt ook de DVD Trilogy in Berlijn opgenomen met alleen nummers van Bloodflowers, Pornography en Disintegration. Als extra staan er twee nummers op van het album Kiss Me Kiss Me Kiss Me: The Kiss en If Only Tonight We Could Sleep.

Ook maakte The Cure in 1995 de Dredd Song voor de film "Judge Dredd", met Sylvester Stallone in de hoofdrol. Pas in 2004 werd het op CD uitgebracht in Join the Dots: B-Sides & Rarities 1978–2001 (The Fiction Years).

Tijdens de jaren negentig en aan het begin van het nieuwe millennium stond de band minder op de voorgrond, tot een nieuwe lichting succesvolle groepen, waaronder "The Departure", "The Go-Betweens", "Interpol" en "Editors" The Cure als inspiratiebron noemden. In 2004 resulteert dit in een aantal nieuwe projecten en een nieuwe CD, The Cure genaamd, die volgens Robert Smith de essentie van de groep vat.

In mei 2008 liet The Cure via MySpace weten een dertiende album uit te zullen brengen. De band liet ook weten dat ze tot aan de release van het album op elke dertiende dag van de maand (mei, juni, juli en augustus) een single uit zouden brengen. Op 13 mei kwam The Only One uit, gevolgd door Freakshow in juni, gevolgd door Sleep when i'm dead in juli, gevolgd doorThe perfect boy in augustus, met op elk van de vier singles een extra nummer dat niet op de cd verscheen.

Aantal platen en cd's

201

Aantal gerelateerd

Oudste item

Killing An Arab (1978)

Nieuwste item

London Lullaby (2021)

Duurste item

Live in Milan at the Rolling Stone 21/5/1984 (€ 45,00)