Catalogusgegevens
Plot beschrijving De wezen van Baudelaire en graaf Olaf ontvluchten het brandende Hotel Denouement nadat ze het hebben platgebrand. Nadat ze een storm hebben overleefd, bevinden ze zich op een kustplateau van een eiland dat wordt bewoond door een mysterieuze groep mensen. Ze worden voor het eerst begroet door een klein meisje, vrijdag. Graaf Olaf, die zichzelf eerder tot koning van Olaf-Land had uitgeroepen, bedreigt het meisje met een harpoengeweer. Vrijdag is onaangedaan; ze weigert Olaf toestemming om op het eiland te landen, maar nodigt de Baudelaires uit op het eiland. Onderweg beschrijft ze wat de eilandbewoners met hun tijd doen - het hele jaar door bouwen ze een steunpilaar op het kustplateau en eenmaal per jaar stijgt het water hoog genoeg om het plat onder te dompelen en de kraanbalk te lanceren. Dit staat bekend als de beslissingsdag, wanneer iedereen die wil aan boord van het schip kan gaan, een bittere appel kan bijten, het weer kan uitspugen en weg kan varen. De eilandbegeleider, Ishmael, laat de Baudelaires kennismaken met de vreemde eilandgebruiken. Ook laat Ishmael de eilandbewoners (de meesten genoemd naar beroemde literaire of historische schipbreukelingen) zich voorstellen aan de Baudelaires. Ismaël heeft volgens de eilandbewoners lang geleden zijn voeten gewond en moet daarom zijn voeten in klei ondergedompeld houden. Elke keer dat er een storm is, gaan de bewoners van het eiland naar het kustplateau om aangespoelde spullen op te halen die nuttig kunnen zijn. Deze items worden beoordeeld door Ismaël. Als hij besluit dat de voorwerpen niet bruikbaar zijn, worden ze op een slee geladen en door een plaatselijke kudde schapen naar een plaatselijk arboretum gesleept, waar niemand mag gaan (volgens Ismaël), anders kunnen ze zichzelf verwonden tussen het afval. De schapen en de slee zijn ook het belangrijkste vervoermiddel van Ismaël. Hoewel Ismaël altijd tegen de eilandbewoners zegt: "Ik zal je niet dwingen", wordt al snel duidelijk dat zijn beslissingen grotendeels onomstreden blijven en dat zijn suggesties worden opgevolgd alsof het bevelen zijn. Nadat de Baudelaires zich hebben voorgesteld, proost Ishmael de "Baudelaire-wezen" (ondanks dat ze hun verloren ouders niet hebben genoemd) met de kokosnootdrank die iedereen bij zich heeft, maar waar de wezen zelf een hekel aan hebben. Na weer een storm spoelen er meer objecten aan, waaronder een gigantische stapel boeken die aan elkaar zijn vastgebonden in de vorm van een kubus, een bewusteloze en zwangere Kit Snicket en de Incredibly Deadly Viper uit de collectie van Uncle Monty. De eilandbewoners arriveren en graaf Olaf probeert hen voor de gek te houden door zichzelf te vermommen als Kit Snicket (met de duikhelm met daarin het Medusoid Mycelium onder zijn jurk verstopt als zijn veronderstelde baby). De eilandbewoners zien echter onmiddellijk door Olafs vermomming heen en kooien hem op. Ze discussiëren vervolgens of de wezen uit de kolonie moeten worden verdreven als ze ontdekken dat de Baudelaires "smokkelwaar" -artikelen bij zich hebben. Ismaël besluit dat de kinderen, Kit en Olaf, allemaal in de steek moeten worden gelaten, tenzij ze ermee instemmen zich aan de regels van de kolonie te houden. De kinderen worden, samen met Olaf, op het kustplateau achtergelaten. Nadat iedereen is vertrokken, probeert Olaf de kinderen te verleiden hem uit de kooi te laten door te beloven de vele mysteries en geheimen uit te leggen waarmee ze sinds The Bad Beginning zijn omgeven, maar ze negeren hem. Die avond sluipen twee van de eilandbewoners, Erewhon en Finn, naar buiten om de kinderen te eten te geven en om een gunst te vragen. Een groep ontevreden kolonisten plant een muiterij tegen Ismaël in de ochtend, en ze vragen de Baudelaires om naar het arboretum te gaan waar alle smokkelwaar worden verzameld, en wat wapens te vinden of te maken om in de opstand te gebruiken. De muiters weigeren Kit te helpen, tenzij de Baudelaires hen helpen. De kinderen zijn het daarmee eens en gaan op weg naar het arboretum. Bij aankomst zien ze heel vreemde met klei bedekte voetafdrukken die naar het arboretum leiden. Ze concluderen dat Ismaël 's nachts opstaat en op zijn volkomen gezonde voeten naar het arboretum sluipt om appels te eten. Terwijl ze naar het midden van het arboretum verhuizen, ontdekken de weeskinderen een goed ingerichte leefruimte, voordat ze op hun beurt door Ismaël worden ontdekt. Ze vernemen dat hun ouders ooit de leiders van het eiland waren en verantwoordelijk waren voor vele verbeteringen die bedoeld waren om het leven op het eiland gemakkelijker en aangenamer te maken, maar ze werden uiteindelijk omvergeworpen door Ismaël, die geloofde dat een strikt gehandhaafd eenvoudig leven (gecombineerd met het opiaat van de kokosnoot hartelijk) was de beste manier om conflicten te vermijden. De Baudelaires vinden een enorme geschiedenis van het eiland, getiteld A Series of Unfortunate Events, geschreven door de vele verschillende mensen die als eilandleiders hadden gediend, waaronder hun ouders en Ismaël. Ishmael verwijst ook naar veel andere mensen, waaronder een meisje met slechts één wenkbrauw en oor (de moeder van Isaac Anwhistle) en Gregor Anwhistle. De Baudelaires en Ismael gaan terug naar de andere kant van het eiland, waar de muiterij al aan de gang is. Graaf Olaf keert terug, nog steeds in vermomming. Na een korte uitwisseling harpoeneert Ismaël Olaf in de maag, waarbij hij ook per ongeluk de helm met het Medusoid Mycelium verbrijzelt, waardoor de hele bevolking van het eiland in één keer wordt geïnfecteerd. Terwijl graaf Olaf langzaam doodbloedt, rennen de Baudelaires terug naar het arboretum om te proberen wat mierikswortel te vinden om iedereen te genezen. Ze vernemen dat hun ouders een appelboom hebben gekruist met mierikswortel, waardoor de vrucht de effecten van het Medusoid Mycelium kan genezen. Nadat ze de appel hebben gedeeld en zichzelf hebben genezen, verzamelen ze meer appels voor de eilandbewoners, om vervolgens te ontdekken dat de eilandbewoners de muiterij hebben opgegeven en aan boord zijn gegaan van hun kraanbalkkano, klaar om uit te varen. Ismaël weigert de appels aan boord toe te laten, hoewel het duidelijk is dat hij er zelf al een heeft gegeten om zichzelf te genezen, en de boot vaart weg naar een mierikswortelfabriek om iedereen te redden (er wordt echter gesuggereerd dat er misschien één appel is aan boord door de Incredibly Deadly Viper om ze over te steken totdat ze de fabriek bereiken). Kit vertelt de Baudelaires het lot van de Quagmires, Hector, Phil, Captain Widdershins, en zijn twee stiefkinderen Fernald en Fiona. Na herenigd te zijn op de dobber van Hector, worden ze aangevallen door getrainde adelaars, die de ballonnen die de dobber ondersteunen laten knallen en ze terugsturen naar de ruïnes van de Queequeg. Daar worden ze meegenomen door het mysterieuze object in de vorm van een vraagteken (door Kit Snicket de "Great Unknown" genoemd). Op hun beurt bekennen de Baudelaires hun eigen misdaden gepleegd in Hotel Denouement. Op dit punt staat Kit op het punt te gaan bevallen. Ze lijkt te sterven aan de schimmel, maar kan de bittere appel niet eten vanwege de ongezonde effecten van de hybride op ongeboren baby's. Ze zit nog steeds vast op de kubus met boeken (haar Vaporetto (boot) van Favourite Detritus), maar wanneer de ernstig gewonde en door schimmel verstikte Olaf hoort dat ze nog leeft, neemt hij een hap van een appel en weet hij haar te pakken te krijgen. veilig naar beneden op het strand, terwijl hij haar een enkele zachte kus geeft terwijl hij haar op het zand legt en instort, nog steeds bij bewustzijn, naast haar. Kit reciteert het gedicht "The Night Has a Thousand Eyes" van Francis William Bourdillon, beantwoord door Olaf die de laatste strofe reciteert van Philip Larkins "This Be The Verse", die kort daarna sterft. De Baudelaires helpen Kit bij het baren van een dochtertje. Kit sterft dan als gevolg van het Medusoid Mycelium, nadat hij de wezen had gevraagd de baby naar hun moeder te vernoemen. De Baudelaires worden de geadopteerde ouders van Kit's kind en werden de enigen op het eiland. Ze begraven Kit en Olaf naast elkaar ergens op het eiland. [bewerken] Hoofdstuk veertien In tegenstelling tot de vorige afleveringen in de serie, die elk dertien hoofdstukken hebben, bevat The End in totaal veertien hoofdstukken. Hoofdstuk veertien wordt gekenmerkt als een eigen boek in The End, dat dient als een epiloog van de serie. Een jaar later varen Kit's baby en de Baudelaires weg van het eiland op de boot waarop ze kwamen om zich weer onder te dompelen in de wereld. Terwijl ze aan boord gaan, zegt Kit's baby de echte naam van de boot, 'Beatrice', wat ook haar eigen naam is. Zoals gewoonlijk is er een auteur- en illustratorpagina en een laatste afbeelding die een eenzame zee weergeeft met de troebele schaduw van een vraagteken in het water. De auteur en illustratorpagina was het enige geval dat kunstenaar Brett Helquist en Lemony Snicket hun factureringsplaatsen in de picturale credits ruilden. Brett, gekleed in Snicket's gebruikelijke mode, werd gefotografeerd en bovenop, terwijl Lemony, met zijn gezicht bloot, behalve komkommerschijfjes voor zijn ogen, eronder werd getekend - een komische afbeelding van Snicket, zoals hij wordt getoond terwijl hij ontspant naast een zwembad met een cocktail, wanneer hij (net als de Baudelaires) wordt meestal afgebeeld als vreselijk ongelukkig. Hun rollen keren terug naar hun traditionele factureringsplaatsen aan het einde van het boek. Brett Helquist wordt geïllustreerd en Snicket houdt een stapel papieren vast die zijn gezicht verbergt met een beschrijving die zegt dat hij nog steeds op vrije voeten is.
Deze tekst is automatisch vertaald uit het Engels
Klik hier voor de oorspronkelijke tekst