Catalogusgegevens
Er zit een veelzeggende subtekst in dit retrospectief van Eric Clapton blueskanten. Geruimd uit opnames die tussen 1970 (de Layla-sessies) en 1980 (toen Clapton zijn laatste Polydor-album, Another Ticket) opnam, ontdekten deze partijen dat EC zijn geliefde blues verkent terwijl hij in een kwetsbare geest en lichaam verkeert. Hij gebruikte tenslotte heroïne toen hij Layla bedacht, en hoewel hij begin jaren '70 van die gewoonte af was, bleef hij zijn tolerantie voor alcohol het hele decennium testen. Als je aan de Clapton uit de jaren 60 denkt, denk je aan het vuur en het ijs van zijn spel met de Yardbirds, John Mayall en Cream. Als je aan zijn spel uit de jaren '70 denkt, is het vermoeiend en misschien meer reflecterend. (Het was toen gemakkelijk om melancholisch voor zachtaardig te denken.) De 35 selecties op deze twee schijven vinden de tijdelijk leeggelopen rock-superster die op de blues leunt voor ondersteuning, terwijl hij put uit Muddy Waters, Robert Johnson en Little Walter voor inspiratie. Hardcore fans zullen niet eerder uitgebrachte versies van Bo Diddley's "Before You Accuse Me" waarderen, een solo-versie van het traditionele "Alberta", een cover uit 1974 van Willie Dixons "Meet Me (Down at the Bottom), en een geremixte live versie uit 1976 van "Further on Up the Road" met Freddy King erin. Zowat iedereen zal echter kunnen waarderen hoe deze muziek Clapton's sterke punten als muzikant weerspiegelt ... en zwakke punten als man.
Deze tekst is automatisch vertaald uit het Engels
Klik hier voor de oorspronkelijke tekst