"De dood ligt op de loer en vergeet niemand." Onze killer is allesbehalve een held. Lees verder
"De dood ligt op de loer en vergeet niemand." Onze killer is allesbehalve een held. Het is allemaal zijn schuld niet. Gelooft hij zijn preken wel zelf? Of is het scenarist Matz die tot ons spreekt? Toch ga je meevoelen met deze moordenaar. Zijn gezin ocharme. Een sterk staaltje van Matz om ons zo ver te krijgen. De dood van zijn vriend Mariano heeft hem sterk aangegrepen. Nu moeten we nog meer naar zijn nihilisme luisteren. De wereld heeft geen betekenis, geen waarde. Wil hij zijn daden goedpraten? Ik zou hem echter niet tegenspreken en al zeker niet tegenwerken! Genieten van zijn 'verdiende' centjes is niet simpel. Kan hij nog zonder gevaar bij zijn gezin vertoeven? Want ja, vader is hij immers ook. De alligator (mooie metafoor) die af en toe opduikt houdt ons alert. Een onverwachte kogel dreigt altijd. Zijn verleden haalt hem telkens in. Denk maar aan zijn zus, Adèle, die hem aanspreekt met 'Christian'. Denk niet dat je hem ooit kent. Dat ervaart ook zijn zus. We genieten van een fantastische beeldregie die het filmeffect versterkt. Heel geslaagd zijn de dynamische tekeningen. Afbeeldingen worden opgeknipt en de plaatjes worden verschoven. We krijgen zodoende een heel speciaal effect dat de psychologische problemen van de killer duidelijk aantoont. De vrijscènes zijn te mooi om niet te vermelden. (bv. met Katia) De killer heeft zeker kenmerken van autisme maar toch ook een zekere kwetsbaarheid. Maar het blijft zijn... werk. "Eigenlijk is dat mijn werk, de tijd doden... en soms mensen." Verder blijven we luisteren naar zijn diepere gedachten. "De mens beschouw je als het dieptepunt van de schepping. Wanneer die met deze wereld klaar is, is er niets meer over." Dan krijgt de killer plots bezoek van Franse agenten. Wat heeft zijn leven nog in petto? Overschakelen naar 'Staatszaken' dan maar.